Bəzən insan xoşbəxt olur və bunun həmişə belə
qalacağını düşünür. Həmin anı yaşamır. Və zaman keçir. Artıq o anı heç vaxt
geriyə qaytara bilməyəcəyini dərk edir. Düşünür ki, kaş həmin ana qayıdardım və
o anı bir daha, doya-doya yaşayardım. Amma artıq gecdir. Çox gec…
Dzen
fəlsəfəsində (budda məktəbi) bir insanla onun atı haqqında hekayə var. At dörd
nala qaçır və onun üzərindəki insan vacib bir yerə gedirmiş kimi görünür. Yolun
kənarında dayanan bir nəfər qışqırır: “Hara gedirsən?” və atın üzərindəki adam
cavab verir: “Bilmirəm! Atdan soruş!”
Bu eyni
zamanda bizim hekayəmizdir. Ata minirik, hara getdiyimizi bilmirik və dayana da
bilmirik. Hər zaman tələsirik çünki bu vərdişə çevrilib. Hər zaman mübarizə
aparırıq, yuxumuzda belə. Öz içimizdə özümüzlə savaşırıq və başqaları ilə də
asanlıqla savaşa bilərik.
Bir
fincan çay içirik, lakin çay içdiyimizin fərqində belə deyilik. Sevdiyimiz
insanla otururuq, lakin onun qarşımızda olduğunu belə hiss etmirik.
Gəzirik
amma həqiqətən gəzmirik. Keçmiş və ya gələcəyi düşündüyümüzdən başqa yerlərdəyik.
At bizi daşıyır və biz onun əsiriyik.
Gəlin atı
dayandıraq və azadlığımızı tələb edək. Ancaq bu zaman diqqətin işığı etdiyimiz
hər şeyi aydınladarsa unutqanlığın qaranlığı ortadan qalxar...
Yorumlar
Yorum Gönder